Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/64

by z nieba, czy z tych szalejących płomieni, zabrzmiał stłumiony, daleki śpiew, jakby przeciągły krzyk konających...
 Struchleli z przerażenia, zamarły serca i wszystkie oczy stanęły kołem.
 A płomienisty kierz śpiewał coraz głośniej, coraz wyraźniej i coraz zrozumiałej...
 Nikt się nie mógł poruszyć, jakby ich wbiła w ziemię kamienna pieśń strachu; dopiero po długiej chwili ktoś zakrzyczał:
 — To Koniuszewscy!
 — Jezu, Marja! Koniuszewscy! Ratuj, kto w Boga wierzy! Jezu, Marja!
 Jakby huragan szaleństwa ich porwał i rozmiótł na wszystkie strony; lunęły wrzaski, szlochania, lamenty; biegali nieprzytomnie dokoła ognia, wyciągali ręce, targali się za włosy, uciekali w pola, to krzyczeli nieludzko w strasznej męce żalów i bezradności, bo ani moża było myśleć o ratowaniu, dach się bowiem wygiął i mógł lada chwila runąć.
 Ale śpiew wciąż jeszcze płynął, równy, wysoki, niebosiężny, był jakby radosnem witaniem raju, hymnem zmartwychwstających, ekstatyczną pieśnią wiary...
 Runęli wszyscy na kolana i zaczęli odmawiać modlitwę za konających. Głosy się trzęsły i łamały, zalewając łzami, niekiedy wybuchał ogólny płacz, niekiedy ktoś padał na ziemię ze strasznym, rozdzierającym krzykiem, i łkania rozsadzały piersi,