Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/84

ją nagle z klęczek. Wyjrzała oknem i aż się zatoczyła na ścianę, ale się przemogła i, przypadłszy twarzą do ziemi, modliła się jeszcze goręcej.
 — Otwórzcież, przynoszę wam dziecko! — zaskrzeczał niecierpliwie jakiś głos za oknem.
 — Nie mam już dziecka! — rozległ się grobowy głos matki.
 — Tylko bez „szutek!” Odnoszę wam Fiediuszkę, i musicie wyprawić chrzciny!
 — Precz! Nie mam dziecka! A jak mi to cudze szczenię wpuścicie do chałupy, to je zatłukę, jak psa! — powiedziała jakimś obłąkańczym głosem, że strażnik posadził dziecko pod ścianą i uciekł.
 Szucka modliła się dalej, wołając skrwawionem sercem o litość i miłosierdzie.
 Dzień był zimny i wilgotny, deszcz padał i zacinał w okna, czasem wiatr zamiatał drzewami, a pod ścianą w błocie i kałużach gmerało się rozpłakane dziecko, macało po drzwiach, usiłowało dosięgnąć okna, i co chwila rozlegał się płaczliwy, słaby głosik:
 — Mamo! mamusiu! wpuśćcie Jasia! wpuśćcie!
 Szucka, jakby rozpięta na krzyżu męki nadludzkiej, umierała z bólu, ale nie otwierała.
 Na szczęście, któryś z sąsiadów dosłyszał płacz dziecka i krzyknął do chałupy:
 — Bójcież się Boga, przecież dziecko ledwie już zipie!