Strona:Władysław Stanisław Reymont - Z ziemi chełmskiej.djvu/93

 — To czemu się nie przepiszecie na katolika? — spytał go Iwan.
 — A jakby nam ziemię rozdali?
 — To nie wiecie, co w Hrubieszowie powiedział chłopom wasz biskup?
 — Coś mi tam mówili, ale nie pamiętam co.
 — Przyszli się upominać o grunta, obiecane przy podpisaniu, to im rzekł; „Ziemia nie guma, to jej dla was nie rozciągnę“.
 — I naprawdę tak powiedział? — pytał ściszonym, trwożnym głosem.
 — Słyszało więcej, niż sto ludzi. I powiedział prawdę. Cudzego przecie nie weźmie, nie dadzą, a wam nie odda!
 Dosyć długo mu o tem wykładał, aż chłop sposępniał, twarz mu się poredliła brózdami troski, oczy przygasły, i wkońcu skinął mi głową, wyskoczył na ziemię i powlókł się na samym końcu kompanji, srodze zadumany.
 Wyminęliśmy kompanję tak wolno, że miałem czas ją przeliczyć: ogółem szło trzydzieści osiem osób.
 — Jakoś niewiele ciągnie na prażnik — zauważyłem.
 — Bo teraz już nie płacą za „bohomolje“ po prażnikach i cudownych miejscach, to się ludziom niesporo wybieirać na własny koszt! — zaśmiał się Iwan, popędzając konie. Ale, dojrzawszy moje niedowierzanie, dodał cynicznie: