Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/113

prawdziwą. Nacierali na Walka, by opowiadał samą prawdę.
 — Nie wierzycie? Kozaki siedzą u mnie w sklepie, to wam powiedzą!
 Kto jeno żyw, poleciał, aby się przekonać o tej radosnej nowinie.
 W izbie uczyniło się naraz cicho i pusto, nawet dziad pokusztykał za wszystkiemi.
 Michałowa z Tereską zajęły się sprzątaniem, zaś Jasiek drzemał w kącie za stołem:
 — Matka! — zagrzmiał naraz, przeciągając się, jak to był czynił nieboszczyk ojciec.
 — Czego ci? — odburknęła.
 — Oddajcie mi pieniądze po tatusiu — wyrzucił hardo i jednym tchem.
 — Spiłeś się i pleciesz trzy po trzy. Ruszaj mi zaraz do stajni, pora spać.
 — Co mi tam wasze rządy! Słuchał was nie będę. Ja tu gospodarz — grzmotnął pięścią w stół. — Jak przykazuję, tak być musi, a nie, to fora ze dwora! Moje tu wszystko i wola moja!
 — W imię ojca i syna! — krzyknęła, rozwierając ramiona. — Co mu znowu do łba strzeliło? Słyszałaś, Tereska? A ty pijusie jeden, a ty zapowietrzony skowyrku! Ja ci pokażę rządy!
 Ryknęła i, jako że była prędka i twardej pięści, wywlokła go z poza stołu, sprała, co wlazło i, zapędziwszy do stajni, obiecywała jeszcze jutro mu dołożyć.