Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/151

temi dłońmi po nachylonych kłosach. Zdawał się błogosławić każdemu źdźbłu i wraz też biorąc od każdego niewysłowione tchnienie życia.
 Ścieżka biegła równolegle ze wsią, jeno nieco wyższemi polami, że wciąż miał na oczach dymiące się jeszcze tu i owdzie, pogorzeliska.
 — Cicho, jak na cmentarzu — westchnął. — I gdzie się to te moje sieroty obracają, gdzie? — zaszeptał, wybiegając oczyma w modrawe dalekości.
 Naprzeciw leciał Franek, już zdala wykrzykując:
 — Proszę dobrodzieja, dziedzicówna czeka! Dziedzicówna!
 Ksiądz, podkasawszy sutannę, poleciał co tchu na plebanię.
 W ganku, otoczona psami, siedziała wysoka panna z papierosem w zębach.
 — Panna Zosia! Oczom nie chce się wierzyć! Jakimże cudem?
 — Powracam prosto z lasów. Gdzie moi rodzice?
 — Nie wiem. Od tygodnia nikogo ze dworu nie widziałem — odparł wystraszony.
 Panna zerwała się z ławki. Młoda była, przystojna i rozrośnięta, w kożuszek krótki przyodziana, w długich butach i gronostajowym kaszkieciku na głowie.
 — I ja od tygodnia nie wiedziałam, co się