Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/184

z pleców. Ludzi łapią i wywożą. Na każdym kroku gwałt, rabunek i przemoc! — skarżył się zrozpaczony.
 — Mnie wczoraj zabrali pościel i meble! I niema tygodnia, żeby mi czegoś nie rekwirowali. Oganiam się, jak przed wilkami. Chcą mi obrzydzić życie i przymusić do oddania Mrozów w administracyę. Ale nie ustąpię i, psiakrew, przetrzymam!
 Zaklęła w nagłej irytacyi. Zaprosił ją na plebanię i długo wypytywał o różne szczegóły, ale na odchodnem, odciągnąwszy ją na stronę, szepnął błagalnie:
 — Zabierz moje karabiny i utop w stawie. Boję się, że mogą mnie przywieść do grzechu.
 I oddawał je nie bez głuchego żalu, jakby najmilszej rzeczy się wyrzekał.
 Po odjeździe panny Zosi, poszedł odszukać Skowronową. Zniknęła gdzieś, jak kamień w wodzie. Dopiero w kilka dni później zjawiła się na plebanii, lecz tak czysta, ochędożnie ubrana i przytomna, że ledwie ją poznał.
 — Chwała Bogu, że wam się przemieniło na lepsze! — mówił wielce uradowany.
 — A bo chciałam powiedzieć dobrodziejowi, jako był u mnie w nocy Pietruś...
 — Pietruś? Skądże się wziął? Któż to taki? Przysiądźcie trochę — zapraszał.
 — Toć mój synaczek drogi, com go pochowała! Przyszedł i powiada: »Matulu, dzień sądu nadcho-