Strona:Władysław Stanisław Reymont - Za frontem.djvu/217

okręcając w łachmany siebie i swoich. I nie dała sobie wyperswadować. Wynieśli się śpiesznie, chyłkiem, niby tropione zwierzęta, i bokami przebierali się ku borom.
 Adam, posłyszawszy nowinę, przyleciał uspokajać żonę.
 — Czego oni mogą chcieć od proboszcza? A może o te dzwony, co?
 — Każą zapłacić karę i na tem się skończy — bagatelizował z rozmysłem.
 — A może będą szukali?
 — Znajdą to pod śniegiem? Dobrze schowane i ziemia zmarznięta.
 — A może przyjechali po to niedostawione żyto? — niepokoiła się coraz głębiej.
 — Nie dalim, to nie damy — rzekł twardo. — Żeby im odstawić wszystko, co chcieli, toby w żadnej chałupie nie zostało nawet na barszcz. Niedoczekanie!
 — Mogą wieś pokarać za nieposłuszeństwo! — spojrzała przetrwożona.
 — A mogą! Ale dobrowolnie nikt tym zbójom nie da i jednego ziarna.
 Zerwał się gwałtownie i, poleciał na wieś zasięgnąć języka; powrócił rychło i jakiś nieswój.
 — Jeszcze siedzą u proboszcza. Cztery wozy ze sołdatami stoją pod karczmą.
 — Darmo niemi nie przyjechali. Że to nikt ze wsi ani zajrzy!