Strona:Władysław Sterling - Dziecko histeryczne.pdf/16

czasie powraca samo do łóżka, śpi dalej, zaś następnego rana nie pamięta zupełnie perypetji nocy ubiegłej. Stany takie noszą nazwę somnambulizmu, lub sennowłóctwa.
 Najbardziej charakterystyczne wszakże dla histerji wieku dziecięcego są napadowe stany t. zw. narkolepsji lub hypnolepsji, do złudzenia naśladujące sen fizjologiczny. Dzieci bez żadnego określonego powodu zasypiają nagle snem spokojnym, zazwyczaj powierzchownym. Ze snu takiego zwykle łatwo je zbudzić, przyczem pamiętają one niekiedy fragmenty rozmów, które były w ich obecności podczas napadu narkoleptycznego prowadzone. Dziesięcioletnia histeryczka, którą miałem przed kilku laty w obserwacji, zasypiała w najrozmaitszych pozycjach: w leżącej, w siedzącej, a nawet stojącej, przyczem sen mógł trwać do kilku, a nawet kilkunastu godzin, o ile jej ktoś nie zbudził. W rzadkich przypadkach stany takie przeciągnąć się mogą na dnie, tygodnie, a nawet miesiące i wtedy noszą nazwę letargu; spostrzegane były one wyłącznie u osobników dorosłych poza granicami histerji dziecięcej.
 Rozpatrywane dotąd przez nas zjawiska histerji rozgrywały się przeważnie, o ile nie wyłącznie, w dziedzinie psychicznej dziecka. Niemniej ważna wszakże i liczna jest grupa zaburzeń cielesnych, które powstawać mogą na terenie rozmaitych układów organizmu dziecięcego i których mechanizm powstawania, jak to zaznaczyłem na wstępie, jest natury psychopochodnej. Z objawów tych na pierwszy plan wysuwają się zaburzenia sfery ruchowej dziecka. Są to przedewszystkiem niedowłady i porażenia mięśni kończyn lub tułowia, których pochodzenie wyobrażeniowo-wzruszeniowe jest często zupełnie widoczne, gdyż powstają one zazwyczaj nagle pod wpływem działania wstrząsu psychicznego. Charcot już dawno wykazał psychologiczny charakter tego rodzaju porażeń, które rozwijają się po katastrofach lub wy-