Strona:Władysław Tarnowski - Krople czary - cz. I i II.djvu/102

100

Zastęp szturmowców, to dzieci łóny,
 Dłoń męstwa piorunem dumna!
Na działo grzmiące, jako w objęcie
 Kochanki, pędzą weseli,
Z krzyżem na piersiach jak wniebowzięcie
 Śmierć za ojczyznę pojęli!
Przed nimi podła Mongołów chmara,
 Jak mur człowieczéj niewoli,
Którą zhańbiła piekielność Cara,
 Co z trupem Polskim swawoli!..
Héj! ura! naprzód! jak jeden człowiek!
 Zuawy piorunem pomknęli,
Każdy wzniósł w słońce blask orlich powiek,
 I śmierć na świadka — zaklęli!
Jako Pantera wściekle się rzuca,
 Żuaw polski, gdzie wroga czuje,
On woń kurhanów wciągnął w swe płuca,
 I Polskę — krwią swą miłuje!..
On z Somosierry rodowód wiedzie,
 Ussarskich skrzydeł sierota,
Słowo ojczyzna jemu na przedzie!
 Szturmem serc jego — Golgota!
On ssał pierś śmierci z dziką swawolą,
 I życia wyssał pogardę,
Rany ojczyzny tylko go bolą
 A czoło — śmiercią ma harde!
Pola Grochowisk, Miechowa mury,
 O! niechaj wiekom śpiewają,
Los męczenników walki ponuréj,
 Z przeliczną hydry swéj zgrają!
Kto kijem w ręku, wydzierał wrogom,
 Broń którą potém ich gromił,
Żuaw! co się zemsty poślubił bogom
 Co w krwawy puchar łzę zronił!
Kto lwem się ciskał na wroga chmurę,
 I piers miał w rany gwieździstą,
Choć lica zawsze smętne, ponure,
 Żuaw Polski! z duszą ognistą!
Toć kiedyś w wolnéj ojczyźnie wstanie