Strona:Władysław Tarnowski - Krople czary - cz. I i II.djvu/106

104

 Niech mściciel wzrośnie
O gromów wiośnie,
 Niechaj przepadnie świat!
Pokoleń głosy
 Biją w niebiosy
Stulecia dymi krew,
 To purpur zorza,
Z niewoli morza,
 O! to wolności siew!
W twoim żywocie,
 Jak na Golgocie,
O matko! opłacz płód,
 I zrodź do chwały
Gdzie orzeł biały
 Powiedzie jego ród!
Słyszycie ludy,
 Wśród kłamstw obłudy,
O, to męczeństwa dzwon,
 Drga ziemia cała!
Chwała o! chwała!
 Hozanna! zagrzmiał on!
Choć na kamieniu
 Kamień w zniszczeniu,
Nie będzie, w szerz, ni wzdłuż,
 Walczmy do końca,
Choćby twarz słońca
 Runęła w odmęt burz!...
Nagą, zburzoną,
 Pustą, skrwawioną,
Lecz wolną Polskę, już,
 Zdobądźmy bitnie,
A znów zakwitnie
 Krwi naszéj kwiatem — róż!...
A Bóg unosić
 Się będzie, głosić
Gromy nad kurhan nasz;
 Niech świat przepadnie,
Piekło przepadnie!
 Nieprzejdziesz kraju nasz!..