do budowania czarnych domostw, jak sadzą, okopconych, pełno wygasłych wulkanów, odrostków Etny, okolica jednostajnia, ludzie niechlujni i zerkający bokiem, rozboje i zabójstwa zbyt epidemiczne, często z nędzy, częściej z dyletanterji lubiącej dolce farniente[1] i macaroni same lecące do gąbki; — po nad tém Etna, protoplasta wulkanów, którą mają za wygasłą a widok z niej na morze jeden z pierwszych na ziemi. Podobnie o Wezuwiuszu mówiono że wygasł — pali się on naprzeciw swej macierzy — podobnie o narodach mówią że wygasły — a jednak nie gasną one, jeźli je budzi nieszczęście — i tak zerwie się i wróci do życia lud francuzki pokarany za Polskę...
Od Messyny raz jeszcze trza było okrętem płynąć ku Palermo i ztamtąd dopiero do Civita Vechia[2]. Kiedy mnie łódka odnosiła od Sycylji ku nowemu okrętowi — wspomniałem zajście małe a pełne znaczenia. Wioślarz miał w łodzi ogromnego żółwia, chwalił się nim, mówiąc, że jest na zabicie i że ma dobrą zdobycz, bo jest samicą i że powije wkrótce liczne potomstwo — żal mi się zrobiło biednego żółwia, kupiwszy nieboraka rzuciłem w wodę — z jaką radością hulknął ku głębiom rodzinnym....
Przed dwoma tygodniami w Wenecji idąc ku sali Ridotto, z mostu pełnego ludzi dojrzałem kota, który zawiśnięty u zamkniętego kratą i deską okna, znajdował się bez ratunku tuż nad stromą ścianą kanału — kazałem mu z mostu podać deskę ku kracie — kot przerażony, jednym susem skoczył w kanał i bohatersko dopłynął schodów pałacu — dobiegłem od drugiej strony, by mu kazać otworzyć, — i cóż powiesz! kot wchodzi do ślicznej sieni marmurowej, w środku której jest duża marmurowa studnia — cóż robi? – oto jednym skokiem skacze w studnię
