Na początku maja r. b. nadeszła do Warszawy piérwsza wieść smutna o śmierci młodego jeszcze, a wysoko utalentowanego muzyka, poety i podróżnika, hr. Władysława Tarnowskiego. Wieść owa, przyjmowana zrazu z niedowierzaniem, wkrótce, niestety, znalazła urzędowe potwierdzenie, gdy konsul austriacki w San-Francisco zawiadomił rodzinę nieboszczyka, zamieszkałą na Wołyniu, że hr. Władysław wracając do Europy z ostatniéj swéj podróży po Indyach, Chinach i Japonii, zmarł w drodze na parowcu „Pacific,“ dnia 12 kwietnia r. b., z przyczyny niewiadoméj.
Strata-to rzeczywiście niemała, nie tylko dla rodziny, ale dla kraju, któremu zmarły, pędząc życie gorączkowe w nieustannych prawie podróżach, nie mógł jeszcze dostatecznie dać poznać różnostronnego talentu swojego. Korzystając więc z uprzejmości czcigodnego J. I. Kraszewskiego, który przesłać nam raczył wizerunek hr. Władysława w stroju wschodnim, oraz widok Wróblewic, posiadłości jego w Galicyi, dajemy, obok drzeworytów z obu tych fotografii, króciutki rys życia za wcześnie zmarłego pracownika na polu piśmiennictwa i sztuki, o ile na to pozwalają bardzo szczupłe materyały.
Władysław Tarnowski, wnuk Jana Feliksa z Dzikowa, a syn Waleryana i Ernestyny hrabiostwa Tarnowskich, urodził się r. 1841 we Wróblewicach, dziedzicznéj majętności swej rodziny. Młodzieniec, objawiający wcześnie niepospolitą zdolność do muzyki, kształcił się w téj sztuce najprzód w konserwatorium paryzkiém, a potem w Lipsku, pod Moschelesem i Lisztem, który w technice fortepianowéj stawiał go niemal na równi z Rubinsteinem i Bülowem. Zetknięcie się bliższe
