Strona:W. M. Thackeray - Pierścień i róża.djvu/80

me łoże i przyrządzała kurczę pieczone i galaretkę malinową.
 — O tak, moja! — wykrzyknęła Rózia — i zawsze, proszę Jego Wielmożności, naprawiałam bieliznę Jego Wielmożności — dodało niewinne dziewczę, rumieniąc się z radości pod rozkochanym wzrokiem Lulejki.
 Nieszczęsny Bulbo, pałający ciągle jeszcze miłością do Rózi, usłyszał te słowa, dojrzał tkliwe wejrzenia, rzucane przez dzieweczkę na Lulejkę, więc ryknął z bezsilnej wściekłości i rwał garście włosów ze łba i ciskał je o posadzkę, tak że wkrótce wszystkie dywany były niemi pokryte. Szkandela wysunęła się z rąk Rózi i leżała na podłodze; a Rózia, widząc, że obaj książęta zaczynają znowu doskakiwać sobie do czubów, wymknąła się z komnaty.
 — Wyłaź mi zaraz z kąta, głupi, gruby mazgaju! — zawołał Lulejka — zaraz ci przyślę sekundantów za to, żeś się ośmielił obrazić najsłodszą moją Rózię! Jak ci uszy obetnę, odechce ci się, nędzniku, napastować oblubienicę księcia Lulejki, prawowitego władcy Paflagonji!...
 — Ona nie jest oblubienicę Lulejki, ona jest oblubienicą Bulby! — ryczał Bulbo. — Ona będzie moją żoną, musi być moją żoną — ona, albo żadna!
 — Jesteś zaręczony z moją kuzynką! — wrzasnął Lulejka.
 — Kpię sobie z twojej kuzynki!
 — Odpowiesz mi za tę obelgę! — krzyknął rozwścieczony Lulejka.
 — Zabiję cię!
 — A ja cię nadzieję na mą szpadę, jak kurczę na rożen!
 — A ja ci dziurki w nosie powystrzelam!
 — Jutro poślę ci moich sekundantów!
 — Jutro przeszyję cię kulką na wylot!