Strona:W. M. Thackeray - Targowisko próżności T1.djvu/36

Miss Sharp, jestem bardzo szczęśliwy że panią tu widzę. Czy wyłajałyście Józefa za to że chce nas porzucić?
 — Obiecałem, mój ojcze, memu koledze Bonamy, że razem będziemy jeść obiad, odpowiedział Józef.
 — Jakto! matka nie mówiła ci że możesz być z nami na objedzie?
 — Ależ w tem ubraniu, mój ojcze... czyż podobna?
 — Niech więc miss Sharp sama powie czy on nie może być wszędzie na objedzie w takim stroju? Zechciej mu się pani przypatrzyć tylko.
 Na te słowa Rebeka spojrzała na swoją przyjaciółkę i obie roześniały się tak szczerze, że stary ojciec, widocznie zadowolony, zaczął dalej wychwalać strój Józefa.
 — Czy widziałyście kiedy u miss Pinkerton buty z łosiowej skóry podobne do tych?
 — Oh! mój ojcze! zmiłuj się... jąkał Józef nie wiedząc na której nodze stanąć.
 — Miałżebym zadrasnąć jego miłość własną? mówił ojciec do panienek, potem zwracając się do żony: Mistress Sedley, obraziłem podobno twego syna żartując sobie z jego butów łosiowych. Miss Sharp, zapytaj go pani czy tak nie jest? No Józefie, bądź uprzejmy dla miss Sharp i chodźmy do stołu.
 — Mamy ryż, taki jak ty lubisz Józefie — rzekła matka, a ojciec twój przywiózł nam z Bilingsgate wybornego łososia.
 — No, podajże rękę miss Sharp, a ja te młode panie prowadzić będę, powiedział wesoło ojciec biorąc pod rękę matkę i córkę.