mają wspólny wyraz zmysłowości, z przymieszką naiwności i nieporównanego sentymentu.
W miarę dojrzewania myśli, rozszerzenia się sfery obserwacyi, pogłębiania techniki studyowanej na najlepszych wzorach starej sztuki włoskiej — Żmurko dochodzi w swym typie do mistrzowstwa. W jednym z najświetniejszych obrazów ostatniego okresu twórczości, w kompozycyi »Laudamus feminam« daje ostatecznie syntezę swej twórczości, typ wprost klasyczny, który wchodzi jako wytwór ducha natchnionego twórcy do historyi współczesnego malarstwa.
Franciszek Żmurko urodził się we Lwowie w r. 1858. Ojcem jego był znakomity matematyk Wawrzyniec Żmurko, profesor i rektor uniwersytetu lwowskiego. Do szkół uczęszczał we Lwowie, najpierw do gimnazyum, następnie do szkoły realnej. Po skończeniu tejże pierwsze studya rysunkowe rozpoczął u głośnego malarza lwowskiego Franciszka Tepy, poczem udał się do krakowskiej Szkoły sztuk pięknych pod kierunek Jana Matejki.
Żywa, bujna i wrażliwa natura młodego adepta sztuki nie umiała jednak się poddać systemowi szkolnemu. Wchodząc do szkoły krakowskiej umiał już znacznie więcej od swoich kolegów, nie miał więc cierpliwości do poddawania się ponownym systematycznym studyom. Po krótkim w Krakowie pobycie wyjechał dalej do Wiednia i tam, nie zapisując się do żadnej szkoły, uczył się i pracował samodzielnie. Dalszym etapem jego drogi artystycznej było Monachium, gdzie
