Jaka biała mensa anatomiczna [1] - wyheblowana chędogo wyschłą dłonią bedela [2] – wyszurowana pulchną ręką jego żony. Ale najprzód niech Panowie zapalą cygara, bo i w sferach moralnej anatomii są, niemiłe atomy. Niech Panowie staną w półkole, komu za wiele będzie, niech odejdzie, kiedy zechce. Dalej bedelu – w tym dużym kotle dość rybek, będziem śledzić która później usnęła – obaczym , którą, sobie na osobne studyum wybierzem. Dajcie mi mózg osiemnastoletniej dziewczyny – marzącej, zadumanej, bujającej skrzydły młodości daleko po gwiazdach i tęczach – z których żadna niedorówna oczom kochanka, o których marząc rwała i w zdrój chyży ciskała wiosenne kwiaty, aż jak one główkę pochyliła i w zdrój ten padła… Lecz to nie to! mleczna siostro Ofelii śpij – śpij spokojnie wiosna z temi którzy giną młodzi! – Dajcie mi czaszkę dyplomaty, kulawego diabła, który chciał oszukać Boga i siebie – mózg jego ścisły – rzuć mi raczej całe ciało! Tak – padło z łoskotem na stolnicę w nieładzie śmierci – w koło ust przyczaił się przymarły uśmiech dwuznaczny – oczy zagasłe zdają się chcieć zerkać tu i tam – a nizkie czoło ma coś miedzianego, jakby płyta czekająca by na niej wyryć·: «kongres Wiedeński» - dalej! płytką stalą skalpelu roztwórzmy piersi – zobaczmy czy twór ten – miał: serce? o! Panowie – nowe do spiritusu zjawisko – piękny, piękny eksemplarz - patrzcie – kłębek robaków zwity sino – glistowato – ale to nie to – precz z nim! Dajcie mi żyda spekulanta z lichwiarską żyłką – ale tu sucho w mózgu, to nie to – precz z nim! Gdzie –
- ↑
Mensa anatomica - stół anatomiczny, tablica anatomiczna.
- ↑ Bedela – ze średniowiecznej łaciny bedellus, z tego też niemiecki pedell, z których odpowiednio polskie bedel i pedel, czyli woźny w zakładzie naukowym, zwykle wyższym. (Przypis za: Jan tokarski „Słownik wyrazów obcych PWN”, Państwowe wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1980, str. 73 i 559.)
