jej przybytków i pilnował grobów Chrystusa miłością zmartwychwstałego – i z miłości mękom poddającego się katom za nich samych!... człowiek – sam za siebie odpowiada i pokutuje – jego czyny go sądzą – ale on sam – jest wolnym jak ptak!. . słowem, które może poprzedzać dla wielu miłość taką jak śty. Jan, Chrystusa słowem godzącem te dwie ostateczności możeby była: powinność. – –
Synowi memu jako katolik demokrata – jako Polak przekazuję, że jako człowiek «wolny» winien ziemi tej, którą mu zostawiam, być stróżem jako kawałka Polski i nie uważać się za jej właściciela lecz dzierżyciela i dłużnika narodu. – Miłość i czuwanie nad ludem – i szkółkę, dla której na zawsze fundusz zapewniam, przekazuję mu sacro sancto i pod błogosławieństwem – niech pomni, że przeklęty ten dziedzic w skutkach swego życia, który nieczyni dobrego wyboru między proboszczami, który oficyalistami złej woli obsadza majątek – wtedy złe rodzące się wśród Iudu, spada na jego głowę, jakby on sam je krzewił – gdyby syn mój skrzywdził lub zgorszył które z maluczkich – niebyłby synem moim!
Dobry dziedzic – dobry pleban i nauczyciel wiejski mogą wieś uczynić przededniem królestwa bożego na ziemi.
Chcę być pochowań wśród ludu, z którym żyłem – na wiejskim cmętarzu – bez nadgrobku. –
Obywatela, który szkółek niezakłada – i wszystkiego, co może wedle swej siły i wyobrażeń dla ludu, « a przez lud dla kraju» nieczyni, w obecnych okolicznościach, [1] uważam tylko za handlarza zbożem – i liweranta [2] wódki...
- ↑
W druku „okolicznościrch”, ale to literówka od okolicznościach.
- ↑ Liwerant – z niemieckiego liferant, pośrednik w handlu dostarczający towary, dostawca, szczególnie dostawca wojskowy. (Przypis na podstawie: Jan Tokarski „Słownik wyrazów obcych PWN”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1980, str. 433.)
