burzę, choć liców jej niewidzę – jestem sam nad przepaścią – starość stargała mi siły – których nic niestargało ... ha ... dreszcz śmierci przechodzi mnie ... zimny pot czuję – cisnąłbym się z tej skały, gdyby nie przeszłość moja! ... ale ty o! myśli daleka [1] ty niezagasłaś we mnie jeszcze – – choć wściekłość zwątpienia rozdziera mnie w walkach samotnika!... Co za szum – to orzeł przelatuje ... leć leć, orle i nie ustań aż w przyszłości!... o patrz na mnie stwórco – na mnie syna twego – samotnego – dzikim starganego bolem – który z burz życia przynoszę Ci korne w obec ciebie dumne w obec ludzi serce niepęknięte, choć tylekroć pękało – na mnie samotnego – odartego z miłości moich, który niemam nic prócz boleści i trucizn żywota, których syt jestem ... głos gromu i krzyk orła tylko są druchami tego ducha, który targa się, szamocze z piekłami nieśmiertelnością swoją rozumny!...
Jeszcze inny towarzysz wchodzi w sprawy twoje – biedny człowiecze – tak zimno dokoła – może Ci płaszczem moim otulić – do usług twych – jestem turysta – ale tyś ślepy starcze – a ślepi turyści na szczytach przypomineją mi posąg ironii – jaki wicher zawiał Cię tu listku suchy, z grobu na którym drzemałeś?...
O! znam Cię szatanie – nieraz słyszałem Cię w sercu mojem! ha! i ty jeszcze! – szanuj boleść człowieka i w smołę roztop się przed nią!...
Ha! ha! ha!. .. orle mój – niebyłbym szatanem, gdybym ją szanował – dość długo pilnowałem szpar i rysów, któremi pruchniało młode serce twoje – dziś – czujesz, że ja tu panem – a niemożesz mnie stąd wyrzucić – za słaby jesteś – boś w Sybirze starości – i wspomnieniem młodości mi złorzecząc, [2] musisz ze mną pakta zawrzeć!... Jestem rzeźbiarzem – dyletantem – niegdyś ukułem posąg żony Lota oglądającej się – teraz Ciebie stud[i]uję - per bacco [3] piękny jesteś!...
