Strona:W. Tarnowski - Poezye studenta tom IV.djvu/326

Stanął oparty na jakiejś mogile
  W głębi cmętarza – długie – długie chwile ...
Cmętarz świerkami zarośnięty szumiał,
  Przez powalone krzyże i kamienie
Po mchu zdrój leśny jak życia wspomnienie
  Szemrał – on padł na grobach – płakać umiał!...
Rożne od rosy łzy jego na kwiatach
  Odróżniał księżyc na paproci szatach
Raz jeszcze pojrzał w niebiosy gwieździste
  Lecz w oku jego gasło światło czyste –
Zwątpienie duszy źrenice zaćmiło –
  On krzyknął! – bo na całej – ziemi ciemno było ...
Gwiazda za gwiazdą gasła, spadała,
  Lecz ranek wstawał z obłoków
A karawana gwiazd już konała
  Śmiercią słonecznych proroków ...
A im gwiazd więcej na niebie znikało,
  Tem więcej krzyżów na mogiłach stało ...
Kiedy ostatnia konała gwiazda
  Orzeł ku niemu z chmur czarnych gniazda
Zleciał ... z tą głową: niegdyś… przyjaciela! ...
  A twarz ta żywa – i pełna wesela ...
Cicha – wymowna potęgą wspomnienia
  Pełna miłości – pełna przebolenia!
Orzeł się schylił – głowę, co unosił
  Przytulił do ust jego, ustami,
I usta zlały się płomieniami
  A duch się czasu z boleścią prosił –
I między usta ich piorun strzelił
  Lecz pocałunku dusz nierozdzielił
Usta we wspomnień żałobie
  Z anielstwem drżały przy sobie!
Lecz orzeł wionął skrzydły wichrowemi,
  Na powrót głowę uniósł w niebios strony
A w tejże chwili z ramiony drżącemi
  Drugi młodzieniec padł w sen niezbudzony ...
I arf anielskich od gwiazd drżały hasła
  Gdy orzeł trącał chmury skrzydły swemi,