Strona:W XX wieku.djvu/006

 Świadczył to również uśmiech zalotny i płomienne spojrzenie, którem zdawała się pożerać blondyna, przymrużając oczy z parafiańską dystynkcyą.
 Blondyn powitał zjawisko owym ukłonem, którym witamy nieznajomych, a który dla wprawnego oka wyraża znak zapytania.
 — Jakto? nie poznajesz? — zawołała kobieta.
 — Nie!... Prawdziwie, nie mogę sobie przypomnieć — odparł młodzian z zakłopotanym uśmiechem.
 — Nie poznajesz tej, którą nazywałeś swem drugiem „Ja,“ swym dobrym aniołem, swym skarbem, swą duszą?
 Blondyn uśmiechnął się ironicznie. Małoż to takich drugich „Ja“ było w jego życiu?
 — Istotnie, że jestem w kłopocie — rzekł ze skruchą.
 — Tak? — zawołała z wyrzutem w głosie niewiasta. — Więc nie ja jedna byłam tak szczęśliwą?... A jednak zapewniałeś mnie, żeś przede mną nie kochał nikogo; przysięgałeś, że nikogo kochać nie będziesz!
 Młodzian ruszył ramionami niecierpliwie.
 — No, ale ostatecznie z kim mam przyjemność? — zapytał.
 — Niezabudka!