Strona:W XX wieku.djvu/059

 — Chciałbym się widzieć z sennoritą Dolores — rzekł rezolutnie, nadrabiając fantazyą.
 Marszałek popatrzał na niego badawczo, widocznie zdziwiony tem żądaniem i tonem, jakim było wypowiedziane. Potem obrzucił przelotnem spojrzeniem skromne urządzenie kawalerskiego mieszkanka naszego bohatera. Snać nie zaimponował mu doraźny przegląd ten, bo lekki, ironiczny uśmiech przeleciał po jego twarzy.
 — I kogóż będę miał zaszczyt oznajmić margrabiance? — zapytał.
 Czarny Tulipan wymienił swe nazwisko.
 — A czy nie mógłbym wiedzieć, gdzie pan w tej chwili przebywa? — rzekł znowu marszałek tonem zapytania.
 — W Warszawie — odparł młodzieniec.
 — Zdaje mi się, że Jej Ekscellencya pani moja nie ma znajomych w tem mieście.
 — Rzeczywiście, nie mam zaszczytu znać Jej Ekscellencyi, ani też jej prawnuczki, ale chciałbym je poznać, a szczególniej chciałbym poznać sennoritę Dolores.
 — To będzie nieco trudnem — rzekł z ironicznym uśmiechem marszałek, — zwłaszcza na tej drodze, którą pan obrałeś.
 — Dlaczego? — spytał Czarny Tulipan.