Strona:W XX wieku.djvu/109

ści jego słów. Wiatr płomienny, który od niego szedł, powiał po słuchających go kobietach. Wszystkie trzy zadrżały pod wrażeniem tego, co powiedział.
 — Dolores, moje dziecko, podaj panu herbaty — rzekła gospodyni, spostrzegłszy wzruszenie swej prawnuczki. — Skądże pan przybywa? — dorzuciła, aby coś powiedzieć.
 — Z Warszawy.
 — Z Warszawy? — powtórzyła zdziwiona, wpatrując się w niego szeroko rozwartemi oczyma.
 Słowa jego przypomniały jej teraz dopiero legendę, którą opowiadał marszałek.
 — Tak jest, z Warszawy — odparł nasz bohater. — Przyjechałem tu dzisiejszym Occident-Express-balonem... Dowiedziawszy się, że panie pragną mnie widzieć, wsiadłem do balonu, i oto jestem!
 — Kiedyż się pan o tem dowiedział, że radebyśmy cię zabaczyć?
 — Wczoraj, o tej porze.
 — Wczo...raj? o tej po...rze?... I któż panu powiedział?
 Młodzieniec uśmiechnął się, widząc zdziwienie swych słuchaczek.
 — Byłem tu wczoraj duchem — odrzekł, rozglądając się po salonie, — ale nie w tym