Strona:Wacław Filochowski - Przez kraj duchów i zwierząt.djvu/145

Zdarzenie, jak z bajki, a mimo to najzupełniej prawdziwe.
 Patrjarcha westchnął z pobłażliwością Ben Akiby.
 — Czy pan dobrodizej jest handlujący? — spytał łagodnie.
 — Niestety, nie, Bóg świadkiem, że radbym handlować, ale nie mam czem, Narazie, to ja, za przeproszeniem, piszę.
 — Tak, to odrazu widać, że pan musi być jakimś, przepraszam za wyrażenie, poetą. Bo to jest, proszę mi wierzyć, bardzo niedokładna przemiana materji. Barchan w tym czasie dużą miał cenę.
 Zakłopotanie moje wzrasta.
 — Możliwe, że to nie był barchan, tylko tektura — usprawiedliwiam się pospiesznie.
 Po ławkach przebiegł prąd śmiechu. Miałem wrażenie, że się sypię coraz niezręczniej.
 — Tektura, to złoto — tłumaczył mi ktoś bardzo chudy i bardzo ruchliwy. — Ja handluję tekturą, to ja sie na tem znam.
 Ku mej wściekłości, towarzystwo najwidoczniej mną się bawiło. Zagryzam wargi i szukam pojednania.
 — Doprawdy, nie pamiętam... To już było tak dawno, tak dawno. A zdaniem panów, co to mogło być?
 Sędziwy patrjarcha zamyślił się. Głaskał szklankę, chwiał głową, marszczył brwi, aż rzekł:
 — W co mogło się przemienić sukno, pyta pan dobrodziej? To pewna, że ani w barchan, ani w tekturę. Czy towaru było dużo?
 — Podobno bardzo dużo. Kilkanaście wagonów.
 Źrenice starca błysnęły ożywieniem.
 — Jeżeli zaszła zupełnie dokładna, doskonała przemiana materji, a tylko taka naprawdę się kalkulu-