Strona:Wacław Filochowski - Przez kraj duchów i zwierząt.djvu/157

 — Miałem i mam tylko jedną żonę. Jest nią Lalka.
 — Więc...
 Urywam, bowiem nie zdaję sobie sprawy, co mam mówić. Tylko serce skacze mi, jak pchła.
 Oprzytomniałem dopiero na ulicy, gdy oblał mię zaduch i swąd miasta.
 — Więc... Któż, do czarta, znalazł ją i gdzie?
 Zambrzycki śmiał się, gdyby pomylony.
 —Kto? Nikt. Ona sama. I to nazajutrz po rzekomem jej zniknięciu. Okazuje się, że wtedy cały dzień spędziła w Wenecji...
 — Człowieku — przerywam mu wrzaskliwie. — Ja stamtąd dziś wracam! Przetrząsnęłem wszystkie hotele, ani śladu.
 Teraz Zambrzycki był zdumiony.
 — Co za hotele?...
 — No, w Wenecji...
 — Przecież tam niema ani jednego hotelu...
 Stanął, oparł się o latarnię i prysnął donośnym śmiechem.
 — A to ładne nieporozumienie! Ja mówię o parku „Wenecja”, w Strudze pod Warszawą, gdzie ojciec mojej żony, czcigodny pan Marcin Okraczek, trzyma budkę z wodą sodową i piernikami. Lalka, uważasz, posprzeczawszy się ze mną, chcąc mię zaniepokoić, pojechała do „Wenecji do taty, którego jako idealnie dobra córka, często zresztą odwiedza...
 — I jeszcze jedna nowina — rzekł Zambrzycki, a w głosie jego brzmiała radość. — Dalaj — Lama i król Nepalu zrzekli się nareszcie praw do mnie, jako do kapłana sekty Putra. Dziś jestem już obywatel polski, a mimowolne bramińskie moje małżeństwo uświęcił kościół...