Strona:Wacław Filochowski - Przez kraj duchów i zwierząt.djvu/96

szeli, jak stół najwyraźniej nie zastukał trzy razy? Marchołt jest. Proszę zadawać pytania.
 Raczy pan się dowiedzieć — prosi jakiś nabożniejszy uczestnik seansu — czy ten pański duch jest w niebie, czy w piekle?
 Czerwony pan chętnie się przychyla do zgłoszonej prośby.
 —Panie Marchołt, powiedz nam całkiem otwarcie, w swojem jesteśmy towarzystwie, czy dobrodziej rezydujesz w piekle, czy też wycyganiłeś sobie zbawienie? Jeśliś w niebie — nie stuknij cztery razy, jeśli w piekle, to tylko dwa.
 I znowu wszyscyśmy usłyszeli, jak stół najwyraźniej nie wystukał cztery razy. Raz, dwa, trzy, cztery.
 Wrażenie ogromne. Przez nasz cercle przebiegła fala dreszczów mistycznych..
 —Proszę pytać — zachęcał nas impresarjo. — Ponieważ jednak rozmowa za pośrednictwem czterech nóg stołu ze względów choćby technicznych nie mogłaby przekroczyć drobnej tylko skali, przeto umawiamy się jednogłośnie, że w imieniu Marchołta będę odpowiadał ja.
 Inowację tę przyjęliśmy do wiadomości, jako ważne udogodnienie w rozmowie, poczem pani Helena spytała:
 — A co jest w niebie?
 — W niebie są święci — uprzejmie odpowiedział duch przez usta swego przyjaciela.
 — A co święci robią?
 — Wolno mi powiedzieć tylko, czego nie robią.
 — Zatem dobrze: czego nie robią?
 — Garnków nie lepią — informuje Marchołt.
 Agent jego zaś dodaje od siebie.
 — Państwo łaskawie zwrócą uwagę na trafność