Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/127

 — Jest pan wartkim w komplemencie, nie bacząc, że komplement bywa zdradliwym...
 — Prawdę szczerą...
 Pani Marchocka objęła pułkownika powłóczystem spojrzeniem i uśmiechnęła się.
 — Z całą skwapliwością deklaruję więc, że gdybym posądzała niewdzięcznicę o tak brzydki rodowód, ha, to kto wie, czy samabym jej do ucieczki nie namówiła...
 — A ja wykradłbym ją niechybnie...
 Liczko pani Marchockiej spoważniało raptem.
 — Zapominamy jednak w samolubstwie o sprawie publicznej. Czy istotnie są dowody na posądzenie tego biedactwa?
 — Niezbite nawet. Krótko mówiąc, w łachmanach dziewczyny znaleziono listy a między nimi pismo, będące najwyraźniejszą instrukcją dla szpiega.
 — I nie wiadomo, do kogo adresowane?
 — Instrukcja owa nosi jeno jakoweś znaki i nieczytelne inicjały.
 — A listy? — pytała od niechcenia pani Marchocka.
 — Listy są opatrzone nazwiskami.
 — Ach, więc z łatwością przyjdzie ująć niegodziwców! Byle dość energicznie wzięto się na policji.
 — Hm, nie wiem. Jest to raczej rzeczą rządu a, kto wie, czy nie sztabu.
 — Więc nie dano znać do ratusza?
 — Nie sądzę. Obowiązek nakazywał mi złożyć raport wodzowi naczelnemu.
 — Wyobrażam sobie uczucie odrazy, które musiało przejąć pana, gdyś dotykał tych haniebnych papierów! To straszne! Pomyśleć, że, w momencie gdy cały naród!... I nazwiska są znane na listach...
 — Jedno tak, dwa inne mniej, chociaż trudno orzec, zakrawają, według mnie, na sieci... Lecz brak mi odpowiedzi. Czytałem ten, który nie był zapieczętowany.
 — Więc pułkownik czytał! Ach, nie ważyłabym się spojrzeć. Śmiej się pan! Nie — nie! za nic!
 — Szlachetny wstręt!
 — Lecz to już słońce ku zachodowi się skłania. Anim