Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/129

 — I ma je zupełne i za to, że nas nie nudził.
 Z poza klombu bzów wysunęła się naprzeciw idącym dorodna, choć może zbyt opiekła blondynka.
 Pani Marchocka powitała ją żwawym okrzykiem.
 — Miałam przeczucie! Jesteś Maryniu! Pozwól, że ci sprezentuję, pułkownik Bem. — Panna Sałacka. I dawno, dawno?...
 — Cały ogród schodziłam. Jest i tatuś!
 — Ach, nie wiem, jak się wytłumaczyć! Ale to nie moja wina! Pułkownik odpowie przed generałem.
 — Nawet przed sądem polowym!
 Pani Marchocka rzuciła Bemowi powłóczyste spojrzenie.
 — Trzymam za słowo! — Idźmy, idźmy! Ale, wiesz, przepadł, nam Sikorski!
 — Nieszkodliwie — zaśmiała się chropowato panna Sałacka — zabawia niewolnicę...
 — Ach więc i pani Nadzieja! — wykrzyknęła gospodyni i wyrwała się naprzód i tak, że gdy pułkownik z panną Sałacką stanął na progu saloniku, pani Marchocka już ozwała się żartobliwie.
 — Proszę pułkownika, nadewszystko przedstawić cię muszę najweselszej z naszych niewolnic.
 Bem skłonił się niewielkiej a korpulentnej osóbce o spiczastym, zadartym nosku.
 — Pani Bażanow! — dodała gospodyni domu.
 Pułkownik rozwarł szeroko oczy. Pani Marchocka, jakby nie spostrzegła zdumienia, które się na twarzy Bema zarysowało, i poprowadziła go ku generałowi.
 Ceglaste oblicze Sałackiego rozpromieniało.
 — To sobie dobre! Pułkownik Bem! To sobie dobre! Pamiętam, znam, pod tem... pamiętam! Ho-ho! To sobie dobre! Inżeniery z artylerją jedna broń.
 Pułkownik wszczął obojętną rozmowę z generałem. Sikorski zabawiał panią Bażanow. Pani Marchocka z panną Sałacką zniknęły na kilka minut, zakrzątnęły się i zaprosiły do podwieczorku w altance, z lewej strony dworku.
 Tu, przy kawie, nawiązała się dość ożywiona pogadanka, w której atoli Bem nie brał prawie udziału, ileże,