Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/143

zaufanie... a tem bardziej, gdy przewidywać trzeba zmiany pewne...
 — Nie wiem, o jakich pan sekretarz wspomina zmianach, — lecz z góry mogę mu deklarować, że, jako żołnierz, nawykły do karności, na każdem stanowisku wypełnienie obowiązku mam za najwyższe zadanie.
 Plichta aż przyklasnął.
 — Okrutnie, znakomicie! To właśnie, pułkowniku dobrodzieju! Otóż czego niedostatek! Tu rząd, tam generalicja. Owdzie minister a ówdzie naczelnik wojskowy. Ten rozkazuje i tamten. Jedno w tą — drugie w tamtą. I, panie, starcia, polityka i bezczynność militarna! A tak! — Aha, czem ja to nawiasem... Aha, pan pułkownik, nie powiem, że się skłania, lecz z ciekawości niewątpliwie zagląda do Honoratki?...
 Bem skonfundował się.
 — To jest bywam, a raczej bywałem, znam właścicielkę kawiarni z dawnych czasów...
 — Pozwól, dobrodzieju. Miałem na myśli klub Honoratki, który, niezawodnie, ma dążności najlepsze...
 — Nie powiem.
 — A!? — podjął skwapliwie sekretarz.
 — Cała jego dążność polegała dla mnie na burzycielstwie, na warcholstwie, na demagogji...
 Plichta uderzył palcami w tabakierkę.
 — Okrutnie mocno zdefinjowane! Więc ten, bardzo się cieszę, bardzo. Chodziły wieści, że niby pułkownik należysz... Książę-prezes Rządu będzie okrutnie, okrutnie...
 We drzwiach komnaty ukazał się major Borodzicz. Plichta porwał się żywo ku niemu.
 — Co, to sztafeta?
 — Od generała Prądzyńskiego!
 — Nareszcie, nareszcie! Daj komendancie! Aha, do księcia-prezesa! wybornie! Sam ją zaniosę!
 Sekretarz rzucił okiem na podaną mu przez majora kopertę, zważył ją w ręku i mrugnął znacząco do pułkownika.
 — Hh! hm! Jeszcze moment cierpliwości. I kto wie! A więc, dobrodziej-pułkownik raczy pamiętać, że z całą,