Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/150

Rząd ma dyktować rozkazy generałowi Skrzyneckiemu, czyli imć pan wódz naczelny Rządowi.
 — Skrzynecki ma prawo wymagać powolności! Krukowiecki dopuścił się niesubordynacji!
 — Nie w tem sedno. Krukowieckiego nie biorę w obronę, nie usprawiedliwiam. Uniósł się. Jestem za tem, żeby go usunąć, lecz dymisja generał-gubernatora nie powinna być zwycięstwem Skrzyneckiego! Inaczej wrzenie się podnieci...
 Tu twarz księcia zwróciła się nieco ku Lelewelowi.
 — Damy okazję niektórym do rozdzierania szat, do tem gwałtowniejszych napaści na rzekomego faworyta Rządu. No a zaiste, Rząd dosyć zniósł dla miłości generała Skrzyneckiego!
 — Może znieść i to jeszcze! — syknął przez zęby Lelewel.
 — Imć pan profesor jest wytrwałym! Zważcie, panowie, że ledwieśmy z ostrołęckich dobyli się tarapatów, generał Skrzynecki śle nam z Modlina, nie raport o stanie fortecy, lecz żądanie aresztowania generał-gubernatora, uwięzienia... dwóch generałów za rzekome knowanie z nieprzyjacielem...
 — Nie dwóch, ale dwudziestu należałoby stawić przed sądem! — wybuchnął Niemojowski.
 — Ale z dokumentami w ręku a nie oto ze świstkami, które nam pan Skrzynecki nadsyła.
 — List Rożnieckiego, mości książę.
 — Mam go za dowód cnoty naczelnego wodza! Lecz nie cnotę jego poddaję waszemu sądowi — tylko kunktatorstwo, ospałość, wywoływanie rozterek...
 — Siedm grzechów głównych.
 — Rząd nie może być na łasce niehumorów generała Skrzyneckiego.
 — Potrzebuje w osobie wodza — podjął z mocą Barzykowski — ramienia silnego.
 — Głosuję za udzieleniem dymisji nadewszystko Skrzyneckiemu.
 — I ja również — zawtórował minister wojny.