Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/157

 — Nie gorsi obywatele od innych.
 — Nie uchybiam, — jeno tak doniosłe zagadnienie stąd winno wyjść rozstrzygniętem.
 — Słusznie — poparli Niemojowski z Morawskim.
 — A więc proponuję pułkownika Bema na wodza naczelnego i jużci za nim się opowiadam.
 — Ja również — oświadczył porywczo Niemojowski z tem, że gubernatorstwo obejmie major Kamieński.
 — Niemam nic przeciwko temu, dodał Czartoryski — a pan, mości ministrze skarbu?
 Morawski wytrzeszczył swe małe, okrągłe oczy na Niemojowskiego.
 — Jakto, więc pan, pan jesteś zdania, że pułkownik Bem?
 — O ile major Kamieński...
 — Zapozwoleniem waszmość panów — głosujemy bez rozpraw.
 Morawski zachłysnął się.
 — Ja, ja?! Ależ, ależ, to niepodobieństwo... to już lepiej przy Skrzyneckim trwać, niż oddawać dowództwo kawiarnianemu patrjocie.
 — Zapisuję głos przeciwny, bez motywów. — Imć pan Lelewel?
 — Nie zgadzam się i, w razie nominacji pana Bema, zapowiadam usunięcie się moje z Rządu, bo za występek mam oddawanie dowództwa karciarzowi-faworytowi możnowładztwa, instrumentowi gnębicieli ludu!
 Książę z całym spokojem zwrócił się do Barzykowskiego.
 — Imć pan minister wojny.
 Barzykowski zafrasował się, ściągnął brwi i odrzekł cicho.
 — Nie mogę za pułkownikiem... nie mogę.
 Czartoryskiemu szczęki drgnęły.
 — Odmawiasz pan?
 — Odmawiam...
 Książę wsparł się na ręku, oczy mu zaszkliły się, usta poruszyły się z wysiłkiem.
 — W takim razie, proszę... waszmośćpanów... stanówcie...