Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/179

madka oficerów z podpułkownikiem w mundurze komendanta placu.
 Generał aż zatoczył się z pasji.
 — Co to ma znaczyć! Jak się ważycie!!
 — Przybywam z rozkazu Rządu narodowego! Oto dokument! — odrzekł zimno podpułkownik.
 Krukowiecki posiniał.
 — Aspan do mnie z rozkazami!! Do generał-gubernatora!!
 — Rząd narodowy polecił mi zawiadomić cię, generale — ciągnął spokojnie przybyły — że uznał za właściwe udzielić ci dymisji!
 Krukowieckiemu oczy wyszły na wierzch, głowę dźwignął, poruszył wargami i osunął się na krzesło.
 Przez chwilę słychać było jeno spazmatyczne sapanie generała i szelest rozkładanych przez podpułkownika papierów.
 Naraz pierś Krukowieckiego zadygotała dzikim, przeraźliwym śmiechem.
 Generałowa ujęła męża za ramię.
 — Zaklinam cię na imię Boga!
 Krukowiecki jeszcze gwałtowniejszym wybuchnął śmiechem.
 — Cha-cha-cha! Więc takiej gry im się ze mną zachciewa! — Cha-cha-cha! — Z tej beczki chcecie! Więc, mości podpułkowniku, zaraportujesz Rządowi narodowemu, że swoją dymisję otrzyma z mniejszą paradą! A teraz, waćpanowie, fora ze dwora! Mores dla progów generała dywizji! — Służba! — Powóz mój niech zajeżdża! Ja się z nimi rozmówię!
 Podpułkownik wyprostował się.
 — Najpierw, zezwolisz generał, że spełnię misję. Z rozkazu naczelnego wodza siły zbrojnej narodowej i za moim akcesem, aresztuję cię, generale, i żądam oddania mi szpady!...
 Okrzyk zgrozy dobył się z piersi Fiszera i generałowej. Ledóchowskiemu oczy pozieleniały złowrogo. Bemem wzburzenie targnęło.