Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/201

dał papiery, o której porze, czy nie wie, dokąd pułkownik, po odprawieniu wachmistrza, się udał, co doń mówił — i wogóle o tyle dziwnych rzeczy zagadywać, że profos wytrzymać dłużej nie mógł.
 — Bo to, proszę pana audytora, najważniejsze, żeby się smarkula znalazła...
 Kapitan się uśmiechnął.
 — Mniemasz, najważniejsze...
 — A tak — bo żeby pan pułkownik nie bronił mi smarkuli, nie kazał jej raptem jechać...
 — Z imć panem Sikorskim?
 — Akuratnie — to jużbym ja od niej, co należy wydobył. Przytulne było stworzenie i łagodnego obejścia. Ani wiedziało, biedactwo, co jej tam w gałgany zaszyto.
 Lecz pan pułkownik ani, ani, mosanie. Na poniewierkę jej nie dam, mówi. Tylemu stworzeniu trza kobiecej ręki nie kordegardy. Ledwiem co odrzekł — smarkuli już nie było.
 Kapitan Fiszer poprawił się na fotelu.
 — Więc pułkownik Bem, zgoła niespodziewanie, już słysząc o zamiarach waspana, żeś rad był się zaopiekować dzieckiem...
 — Jako żywo, panie audytorze!
 — Hm! A nie przypominasz sobie wachmistrz, czyli pułkownik nie zapytywał cię, co stało się z odzieniem dziewczyny?
 — Juści, mosanie. — A cóżeś — powiada — smarkulę na huzary zestroił — a ja mu — bo dla opatrzenia musiałem szmaty na niej pochlastać i precz wyrzucić...
 Audytor z tego znów całą litanję zapytań wysnuł. Profos przymówił się nieśmiało.
 — Bo, nie chwalący się, gdybym wiedział, dokąd ów oficer zawiózł smerdę...
 — Na Święto-Jerską, do dworku kapitanowej Marchockiej. Przecież pułkownik musiał wam mówić!
 — Gdzie zaś!
 — A więc tak dalece! — No, no, postrzegam, że ci, wachmistrzu, bardzo idzie o tę małą. Bądź spokojny, z pod ziemi jej dobędziemy. Bo to ważna sprawa, bardzo