Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/211

echami wtórować, a chwiać czarnymi grzebieniami sosen, a żywicznym oddechem muskać jadących.
 Wódz naczelny poprawił się nerwowo na siedzeniu.
 — Żeby jeno Łubę wyprawili za mną, gdy się zjawi.
 — Niechybnie, generale.
 — Gotowi zmitrężyć.
 — Nie sądzę.
 — Lepiej się zabezpieczyć i, na wszelki przypadek, ordynansa.
 Lewiński zakrzyknął na woźnicę, aby stanął i podporucznika z eskorty wysłał na Pragę.
 Pojazd znów się potoczył.
 — Ta ostrożność nie zawadzi — rzekł Skrzynecki. — A, do kaduka! Łuba djablo nam potrzebny.
 — Myślę, że nad ranem przyjdzie wiadomość z rekonesansów dywizji generała Jankowskiego...
 — Dużo się dowiemy...
 — Ramorino także języka dostanie...
 — Języka! I cóż nam z języka przyjdzie! Domysły! Błędne wywody. Podczas gdy Łuba daje treść niezawodną, daje grunt!
 — Lecz może nietylko nam!
 — Cóż znowu! Skądże!
 — Bo przecież nie byle czem musi okupywać sobie wolny przystęp do rosyjskich pozycji.
 — Tak, ale nadewszystko nam służy. Powiada to, o czem i bez niego wiedzą.
 Gdyby nawet, generale, utwierdzał ich w tem, czego się domyślają, co zgadują, może nam więcej szkody niż pożytku przyczynić.
 — Więc pułkownik Łuby nie znasz! Patrjotą jest i zagorzalcem nawet! Dzięsięć kroć razy się przekonałem. Nie dla pieniędzy donosi nam...
 — Szpieg!
 — A, zapewne. Możesz pułkownik, cale słusznie dowieść, że, choćby dla ojczyzny podjęte, szpiegostwo honoru nie przynosi, ale na wojnie i tacy są potrzebni, niezbędni.
 — Prawda, generale, lecz...