Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/215

nie zapominać, iż dnia ani godziny nie jesteśmy pewni! Czas, abyś pułkownik zbył się kapitańskich nawyknień. Co dawniej uchodziło, co było w kapitanie cnotą, to jest niezbędnym pułkownika obowiązkiem!
 Bemowi plamy czerwone wystąpiły na czoło. Skrzynecki mierzył krokami komnatkę.
 — Nie zawadziłoby do służby garnizonowej zajrzeć.
 — Już w trzynastym roku dowodziłem baterją.
 — I niechybnie znakomicie. Bo jak porucznik, w zastępstwie kapitana, kompanję w boju siako tako sprawi, to już osobliwości dokazuje. Lecz za co porucznik może wziąć krzyż, za to samo kapitanowi napomnienie się dostaje! — Proszę nie przerywać. Nie ujmuję pułkownikowi zdolności ani odwagi! Masz je i za nie wziąłeś dwa awanse. Więc chyba sowita spotkała cię nagroda.
 — Nie uskarżam się, panie generale.
 — Jeno patrzysz lepszych promocji! — Tak! — Sztab odebrał instancję prezesa rządu o krzyż oficerski dla ciebie...
 — Nie zabiegałem oń...
 — Prezentowałeś się księciu.
 — Stawiłem się wezwany w sprawie listów, znalezionych przez mego wachmistrza, listów, które nadewszystko doręczyłem kapitanowi Działyńskiemu, jako adjutantowi.
 — A o których nadewszystko dowiedział się pan Krukowiecki.
 — Nie odemnie, generale!
 — Być może.
 — I tak jest! — podjął Bem drżącym od wzburzenia głosem. — A instancję o krzyż raczy wódz-generał odrzucić, bo nagrodzonym dość, więc przyjąć nie mogę.
 Skrzynecki ochłonął.
 — W każdym razie źle pułkownikowi usłużono. Sam pilnie czuwam, aby niczyja zasługa nie była zapoznana. Wogóle mam pułkownikowi za złe, że dajesz się do jakichś stronnictw i partyj ciągnąć. A przyznaj, że zgoła niewłaściwem było twoje uniesienie podczas aresztowania pana Krukowieckiego...
 Bem, którego oczy znów błyskawicami łyskać zaczęły, zmięszał się raptem.