Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/235

mógł tem natarciem na Butryma. Zacny Litwin, zdolny oficer, ale przesadził w kalkulacji.
 — A właściwie — dodał Bem — zbyt wiele zaufał teorji wspólnego działania kilku naraz oddziałów.
 — Słuszna uwaga, zwłaszcza że, krom wszystkich niespodzianek, mamy do czynienia z reumatyzmem Jankowskiego — przyznał Zielonka.
 — No, lecz Butrym wziął do serca. Niechże Ramorino z Podlodowa do boku Rüdigerowi się dobierze — to i bez Milberga zadamy mu bobu. Imaginuję sobie, ile będą miały do grzmocenia armaty pułkownika.
 — Byle ich starczyło. Kusa baterja. I w dodatku rozdzielić ją wypadnie.
 — Sądzisz pułkowniku?
 — Bo jeżeli rezerwa ma pilnować Charlejowskiego traktu...
 — Prawda, prawda, ze dwie armaty trzeba, bodaj dla dania sygnału.
 Generał spojrzał na zegarek.
 — Dziesiąta.
 Zielonka i Bem dźwignęli się z za stoła.
 — Pora nam, generale.
 — Nie zatrzymuję. Na świt czeka, nas pobudka.
 Turno uścisnął serdecznie dłonie pułkowników i ze swą dworską atencją do podsieni ich odprowadzał. Gdy naraz, tuż przed chatą generała, zarył konia oficer ordynansu.
 — Co to! Kto!?
 — Porucznik Kiersnowski, czwartego ułanów, raport z podjazdu, od Podlodowa!
 — Dawaj waćpan — zakrzyknął generał.
 Kiersnowski zeskoczył z konia i stanął przed generałem.
 — Podpułkownika Butryma zagarnęli kozacy.
 — Butryma!
 — Tak, panie generale. Podjazd nasz, wracając od Podlodowa, pod zagajnikiem znalazł rannego ułana, który bryczkę podpułkownika eskortował. I tyle odeń dowiedzieliśmy się, że bryczka pomknęła wprost na linję placówek nieprzyjacielskich. Zresztą przytomność mu się splątała.