Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/239

 — Tak, tak, niezawodnie! Krępa i Podlodów! Widziałem na mapie. Wydam rozkazy natychmiast! I tabor nasz niepotrzebnie do Kocka wyprawiono. Trzeba go cofnąć Ogarniam. Rüdiger spróbuje na Turnę uderzyć, jako z trzech najsłabszego! Gdybym był zdrów! A tu pod noc opary pewno idą od ziemi.
 — Niema oparów!
 — Niema — a strzykanie mam silniejsze, musi to Kowszewicz zbadać.
 — Więc mogę zapewnić generała Turnę?
 Najsolennej! Natychmiast każę ordynansów... Ale, niech pułkownik zobaczy się z moim bratem i od siebie jeszcze mu powtórzy. Porucznik Szczuka cię doprowadzi...
 Bem ledwie otrząsnąć się zdołał z wrażenia, które nań wywarła rozmowa z dowódzcą w obliczu niechybnej bitwy, gdy Szczuka rozwarł przed nim drzwi huczącego gwarem refektarza.
 Snopy światła i kłęby fajczanego dymu buchnęły w pułkownika, jak z czeluści.
 Bem zawahał się. Czereda sztabowców zalegała stół. Brzęk złota, stukotanie szklanic i zgiełk pomieszanych głosów bił pod ostrołuki klasztorne.
 Pułkownik zmógł się, postąpił naprzód — nikt go nie zauważył.
 Bemem pasja targnęła.
 — Mości panowie! — Któryż z was nareszcie zatroszczyć się gotów o służbowe obowiązki.
 Czternaście par oczu zdumionych zwróciło się do pułkownika.
 — W faraona, widzę, zamierzacie pobić Rüdigera!
 — Co to! — Kto śmie!? — Bem — Tego nadto! — Nauki! — warknął głuchy pomruk.
 — Gdzie tu pułkownik Franciszek Jankowski?
 Na to zawołanie, barczysty pułkownik zerwał się z za stoła.
 — Ja jestem! Co tu pułkownik! Jak mam rozumieć pańskie wykrzykiwanie!?
 — Jak się panu podoba. Gdyby nie rozkazy generała, nie ośmieliłbym się panom przerywać zabawy.