Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/240

 Jankowski żachnął się.
 — Proszę, co za rozkazy?
 Na pierwsze słowo o pochwyceniu Butryma, sztabowcom harde spojrzenia przygasły. Bem powtórzył żądania Turny.
 Pan Franciszek Jankowski skonfundował się.
 — No, no — na jaki to koniec przyszło Butrymowi! Ma się rozumieć, wyśle się rozkazy. Generał Milberg stoi w tym... zaraz obok. Wyśle się...
 — Radbym, żeby pułkownik to zaraz uczynił.
 Jankowski się uraził.
 — Zechciej pułkownik nie zapominać, że ani ja nie jestem pańskim podkomendnym ani mój brat generał, który jeden ma prawo decydować i wie, co i kiedy nakazać wypada.
 — Generał dowodzący jest chory.
 — Sprawuje obowiązki a reszta pułkownika nie obchodzi!
 — Nalegam, aby sprawa gwałtowna, od której los bitwy może zawisł, nie doczekała się takiego lekceważenia, jak ten oficer ordynansu, który wystaje od trzech godzin w sieniach, z kwitem na sto kilkadziesiąt złotych, aby pułk wyżywić...
 Jankowskiemu czupryna się zjeżyła.
 — Co za oficer? Gdzie?!
 — Miałem honor trzy razy meldować panu pułkownikowi! — ozwał się z boku Szczuka.
 — Kiedy? Co? Jak?! — Wołać go! — Mości Bogdański, pan, jako komisarz wypłat...
 — Nikt mi nie prezentował likwidacji! — sumitował się młody urzędnik sztabu.
 — Djabli nadali! Wszystko na mojej głowie! — A więc to porucznik? — Pułk strzelców konnych! ile? — Proszę, proszę, tu jest sto sześćdziesiąt złotych!
 To mówiąc, Jankowski sięgnął do kupki złota, leżącej na stole i wyliczył Sierawskiemu należność.
 — Trzymam na ryndzię cały ten kwatermistrzowski ekwiwalent! — zakrzyknął jeden z ciżby sztabowczyków.
 Gromada zarechotała przeciągle.