Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/249

 Za folwarkiem, na drodze, śród płoniących się zbóż, zaniebieszczyły się pasma ułańskich chorągiewek.
 Pułkownik mocniej nacisnął konia i dosięgnął niebawem ociężale wlokących się szeregowców. Jakiś oficer, zagadnięty przez Bema o generała, wskazał mu błyszczącą gromadkę jedźców, stojących pod karczmą przydrożną.
 Bem zawrócił konia i w kilka chwil osadził go przed Bukowskim.
 Pułkownik jednym tchem wyrzucił zwięzły raport o tem, co się stało pod Budziskami, i imieniem Turny zażądał odsieczy.
 Nalana, apatyczna twarz generała drgnęła. Bukowski wydął policzki.
 — Generał Turno niema prawa wydawać mi rozkazów!
 — Ależ, generale, tu nie o starszeństwo idzie, lecz o naprawienie, powetowanie klęski! — Rüdiger cofa się. Nasza dywizja zdziesiątkowana!
 — Mam pod bokiem generała Płachowo...
 — Dwa tysiące ludzi! — mruknął stojący obok adjutant — lecz bezsilnych, bo Różycki...
 — Nie pytam kapitana o zdanie! — oburknął się generał.
 — Wzięto nam kilkuset niewolnika, bataljon strzelców zniesiony...
 Bukowski zaparł swe matowe oczy na grzywie wierzchowca.
 — Hm! To... należy do generała Turno! On odpowiada...
 Bemowi wargi pobielały.
 — I odpowiedział już, bo przez sześć godzin walczył z czterykroć silniejszym nieprzyjacielem.
 — Winszuję mu chwały!
 — Więc generał odmawia pościgu? Odmawia pomocy?!...
 Przez chwilę słychać było jeno ponury, monotonny chrzęst i tupot maszerującej leniwie kawalerji.
 — Mam obowiązek trzymać się rozkazów... Ponieważ generał Milberg nie wystąpił na linję bojową...