Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/251

Ja sam... pierwszy, krzyż oficerski legji nie za ten... nie za ten...
 Tu głos Jankowskiego uwiązi w gardle. Żółta, zeschnięta twarz generała przybrała barwę ziemi.
 Ręce jego zaparły się kurczowo o paliki opłotków przedkarczemnych.
 Przez chwilę słychać były ciężkie sapanie dowódzcy. Tłum milczał, jakby onieśmielony, rozbrojony niemocą, przygnębieniem generała.
 Naraz śród oficerów zerwał się chropowaty głos.
 — Precz z Bukowskim, precz ze zdrajcami!!
 — Pod sąd polowy! — huknęli oficerowie. — Na szablach roznieść Bukowskiego!
 Generał zachwiał się.
 — Bukowski pod moimi jest rozkazami... Ja odpowiadam — ja... tylko...
 — Więc i jego pod sąd!
 — Za dywizję Turny! — Za wycięty w pień konwój taboru! — Śmierć sprzedawczykom!
 I tłum oficerów zwarł się, zachrzęściał pałaszami i dźwignął się pierścieniem ku generałowi.
 Gdy nagle, na tyłach tłumu, rozległo się groźne zawołanie:
 — Ani kroku dalej! — Stać!!!
 Tłum zawahał się i obejrzał.
 — Co to — Kto!? — zaszemrał przeciągle.
 — Bem — Bem!
 Bem podczas wyrwał się z tłumu i Jankowskiego odeń odgrodził.
 — Ani kroku dalej! — zakrzyknął z mocą.
 — Sprawiedliwość musi być!!
 — Więc nie gwałt! Dość na dziś było jednej hańby! Na miejsca, panowie! Do oddziałów!
 Tłum zakołysał się niepewnie. Jeden ze sztabowców ujął generała pod ramię i powiódł w głąb karczmy.
 Korpus Jankowskiego ruszył nazajutrz ku Wiśle i ruszył w takim nieładzie, w takiem rozprzężeniu, iż gdyby był Rüdiger nie cofnął się do Łęczny, gdyby, miast trosz-