Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/254

 Baba pokiwała głową.
 — I znów ani śladu?
 — Ani-ani
 — Zagałuszyli biedactwo, psiawiary! — A cóże audytor?
 — Powiada, że śledztwo skończone i tyla. Cydzik, jak kamień w wodę!
 A ten najgłówniejszy! Jego trzeba wypatrzeć! — Obaczycie!... Byle, byle sobie nie dopuszczajcie, panie Pietrze! — Na mszę do Panny Marji dałam! A jakże! I dam jeszcze... bo kiedyżeśmy sobie obiecywali... — Przepijcie pieprzanki! Na zdrowie.
 Dziurbacki ledwie usta zmaczał. Pani Madejowa podsunęła na miseczkę siadłego mleka i talerz kartofli.
 — A słyszał pan Pietrz, że musi generałów będą strzelać...
 Dziurbacki skrzywił się pobłażliwie.
 — Tam, mosanie!
 — I mnie się nie widzi! — podjęła politycznie pani Madejowa. — Ludziska gadają, co im ślina!... Gdzieżby generałów!
 Profos cmoknął hałaśliwiej mleka z łyżki.
 Baba skwapliwie chwyciła się tego dowodu niejakiego ożywienia się Dziurbackiego.
 — Zwyczajne prostactwo, nie znające się na wojskowych sprawach! Uh, bo i nie każdemu sądzono. A wie pan Pietrzuś — niech się ździebełko przysiędę — że już murarz stancyję obok wyprawia...
 Dziurbacki zmilczał, jakby nie rozumiejąc przymówki. Baba pociągnęła smętnie nosem.
 Naraz, za drzwiami wiodącemi do sklepiku, wszczął się zgiełk pomieszanych głosów. Madejowa zerwała się z miejsca. Lecz w tejże chwili do izdebki wpadła Kasia.
 — Pani gospodyni...
 — Rany boskie, co się stało?!...
 — Generałów i zdrajców różnych prowadzą do więzienia na Zamek!
 Dziurbacki dźwignął się z za stoła.
 — Co zaś za banialuki, mosanie!