Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/261

bowy chciał ją precz wyprowadzić. Napróżno. Baba pazurami się trzymała posłania.
 — Zabijta mnie a nie pójdę! Ludzie, laboga!... Gwałtu, niech przy nim ostanę!
 — Nie krzycz acani!
 — Słowa nie pisnę! — Nieszczęśliwa godzina, jednego na świecie miałam! Rozbójników półtorasta na niego jedynaczka... Laboga!
 Aż medyk porwał babę za ręce.
 — Chcesz żeby żył, do czarta!?
 — Arko przymierza!
 — Gadaj!
 — Domie złoty!
 — Więc nie rycz, acani, bo tę krzynkę życia z biedaka wypędzisz!
 Baba uciszyła się nieco. Medyk skinął na cyrulików. Obnażono nieprzytomnemu ramiona, nałożono zawiązki i puszczono krew. Obroniciel Hurtiga poruszył się.
 Medyk odchrząknął z zadowoleniem.
 — No, wygrzebie się rychło! Zelżało mu. Krew zła go przydławiła...
 — Niebożątko moje!
 Oficer rozśmiał się do medyka na to żałosne westchnienie baby.
 — Ze dwa mędle ludu wszelkiego napsował.
 — A nie młody człek.
 — Hurtiga podkomendny?
 — Kto go wie. Artyleryjski mundur, coś na to wypadnie. Zobaczymy, co śledztwo...
 — Myślisz, poruczniku, że go będą ciągali za to, iż nie dopuścił do zamordowania generała?
 Oficer strzepnął bezwładnie rękoma.
 — Takie czasy. Jego za to, że bronił, a tamtych, że napadali.
 Puszczenie krwi tymczasem swój zbawienny jęło okazywać skutek. Zdławiony coraz równiej, coraz pełniej oddychał.
 W izbie pozostawiono jednego cyrulika i nie tyle dla pielęgnowania chorego, ile dla czuwania nad babą, która