Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/269

nym świadkiem przymówek Sałackiego... raz na zebraniu u pani kapitanowej Marchockiej...
 — Pani Marchocka jest również uwięziona! — uciął oschle Turno.
 Bem zmięszał się.
 — Pani Anna?...
 — Nie inna!
 — Ależ to niemożliwe!...
 — Dlaczego — z rozmiłowania wielkiego do jakiegoś innego oficera.
 Bem tak był przejęty, że nie zrozumiał intencji Turny.
 — Pani Marchocka jest niewinna.
 Generał złożył trzymaną gazetkę.
 — Przekonamy się wszyscy niebawem, zwłaszcza iż donoszą o podejrzeniach, które na wiele jeszcze osób padają... Więc kiedy pułkownik rusza do Warszawy?
 — Na wieczór będę gotów do pochodu.
 — A zatem wymarsz na noc.
 — Według rozkazu generała. Snadniej nawet o chłodzie.
 — Tak. Na południe, jednym popasem, będziesz pułkownik na Pradze. I dobrze, bo myślę, że tam pułkownika pilnie potrzebują...
 — Czy generał ma w tej mierze...
 — Nie, tak jeno myślę! — A... jest tu list do pana! Nie zauważyłem.
 — Do mnie? — List?
 — Najoczywiściej, proszę.
 Bem złamał pieczątkę, spojrzał i drgnął. List zawierał dwa zdania, nakreślone drobnem, niepewnem pismem: „Ratuj, pułkowniku, niewinnie uwięzioną. W tobie cała moja ufność. Anna M.“
 Bema roztargnienie zdjęło. Zapatrzył się tak uporczywie w literki misterne pisania — że dopiero trzecie z rzęlu ozwanie się doń Turny ocknęło go.
 — Daruj, pułkownik, że ci przerywam... snać ważne zaskoczyły cię nowiny...
 — Istotnie, generale — bąknął Bem, chowając pospiesznie list..