Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/279

 — Z narzeczonym! — poprawiła niecierpliwie pani Marchocka.
 — Z wrogiem, panie, zdrajczynią została! A ja cóż — nie zabiłem! I tak... sprawiedliwie...
 Sałacki umilkł.
 — Lecz, generale, wszak od niefortunnego, przyznaję, sentymentu do zdrady daleko!
 — Hę? Myślisz pułkownik? A, za pozwoleniem — pułkownik tu niby ten, za batalję tu... pod tym czy pod tamtym?
 — Pułkownik — wyręczyła Bema pani Marchocka — tylko na rozmowę ze mną...
 — Toto... pułkownik nie jesteś uwięziony?! — wykrzyknął z odcieniem serdecznego żalu Sałacki.
 Bem ledwie śmiech opanował.
 — Dalipan, że nie i wcale z tego powodu nie czuję się dumnym.
 — A w takim razie — odrzekł cierpko generał, zrywając się z ławki — przepraszam. Myślałem, że choć jednego poczciwego mieć będę kompana.
 I, zanim pułkownik odezwać się zdołał, Sałacki odszedł szybko.
 — Pomięszany! — objaśniła kapitanowa.
 Bema przygnębienie naszło. Pani Marchocka rozpowiadała mu o dziwactwach generała, które już od dawien dawna zwiastowały niechybny obłęd. Pułkownik ledwie pojmował, co doń mówiła. W uszach dźwięczały mu słowa Sałackiego.
 — Pułkownika to dojęło!
 — Przyznaję!
 — A pomyśl dopiero, co my tu cierpiemy. Biedna Marynia komnatki swej nie opuszcza. Pani Bażanow siedzi zamknięta z córkami... Sałacki, na jej widok, wpada w gorączkę!
 — Nieszczęśliwy stokroć...
 — Prawda, lecz powinni go w domu obłąkanych!... Gdyby nie on, gdyby nie te jego chore napady i wygrażania nam wszystkim kulami, sądami — wcale znośnieby się układało. Towarzystwo wytworne... I żeby nie myśl