Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/282

 — Jednak ręczę, że...
 — Był to pozór. Sikorskiego powinien się...
 Ostry, przenikliwy rechot tłumionego śmiechu przerwał kapitanowej. Rączka pani Marchockiej ścisnęła kurczowo dłoń Bema i osunęła się bezwładnie.
 Równocześnie z pomiędzy drzew wysunęły się dwa cienie, z których pierwszy zbliżył się z ukłonem.
 — Proszę wybaczyć śmiałość — lecz przybywamy w deputacji do pani kapitanowej! — Fanshawe, zechciej mnie przedstawić.
 Wtóry cień nadszedł śpiesznie.
 — Pułkownik pozwoli — fligel-adjutant Gendre.
 Bem, na dźwięk tego nazwiska, zawahał się i ledwie końce palców podał do uścisku.
 Właściwie miałem zaszczyt niejednokrotnie widywać pułkownika.
 — Nie przypominam sobie.
 — A ja znakomicie — odrzekł drwiąco Gendre — my tu, na Zamku, wogóle cieszymy się dobrą pamięcią — zaczem, podając ramię kapitanowej, ozwał się z naciskiem: — Pani Bażanow wygląda pani z upragnieniem...
 Kapitanowa poruszyła się, spojrzała ku Bemowi i odeszła z Gendrem.
 Stało się zaś to tak szybko, że, zanim pułkownik zdołał rzec słowo — i Gendre i kapitanowa znikli w mrokach tarasu. Fanshave zaśmiał się jowialnie.
 — Hu-hu! A ot i zabrał nam damę! Śliczna osoba! Ale cóż i tak na ćwika zaraz nam zabębnią!
 Bem usiłował opanować rozdrażnienie, którem go napełniło odejście pani Marchockiej.
 — Na ćwika?
 — Po capstrzyku taras zamykają! Impossible de se plaindre! I tak są bardzo grzeczni. Może i pułkownik się do nas przyłączy? Ostrzegam jednak z góry, że Dyakow oszukuje! — O, już bębnią.
 — Nie będę korzystał z uprzejmego zaproszenia.
 — Pułkownik wraca! Zazdroszczę panu szczerze. Lecz już nie długo, nie długo.
 — Czy szambelan nie mógłby mi wskazać wyjścia?