Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/286

 — Prawda Honoruś. Ja to wiem. Na teatrze nawet teraz śpiewają — „serce nie sługa“! — Ale czasy, paje. Niech się rewolucja zrobi — niech zaczną rżnąć, paje, magnatów, panów, grafów...
 — No to Gurowski zostanie prezesem rządu!
 — Honoruś! — stęknął z wyrzutem Olechowski.
 Pani Honorata oczy nań postawiła.
 — Co wolałby wujo, żebym jego usłuchała i na Zamku ze szpiegami już była? Psu na budę z wujowem rajeniem!
 Olechowski prychnął, lecz, słowa nie rzekłszy, podreptał ociężale do dużego alkierza, kędy rozochocona gromadka artylerzystów raczyła się maślaczem pod wodzą podporucznika, a ognistem spojrzeniem pyzatej Rózi.
 Alkierz, na widok Olechowskiego, zahuczał okrzykami:
 — I cóż! — Jakże?! — Gdzież Honoratka? Gdzież babska kompanja!?
 — Cierpliwości pajowie! Duchem, aby krzynkę!
 — Łże, bazyliszek!
 — Za drzwi go!
 — Huzia! Na ostre przez metal!
 — Rykoszetem go zatulać!
 — Moćpajowie! — wrzasnął żałośnie Olechowski, uchodząc przed wyciągniętemi doń kiściami rąk. — Będzie, parol szlachecki!
 Lecz w tejże chwili na progu alkierza stanęła panna Władka. Napastujący ku niej się zwrócili:
 — Wiwat! — Zdrowie panny! Dawać ją! — Kruczkowski, aby się nie przypinaj! — Niech przy Surmackim siada!! — Tak, przy Surmackim!
 Surmacki atoli, któremu vox populi bogdankę ferował, dźwignął barami i oburknął się gniewnie.
 — Nie trza mi sąsiedztwa. Niech sobie Radoński do niej stroi!
 — Patrzcie — zażartował podporucznik — nasz Surmacki ma rankor do niewiast!
 — Nie do niewiast, aby do trznadlów, ogryzków. Toć w narącze niema co wziąć!
 — Awansował na ogniomistrza i zakochał się w armacie!