Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/290

 Gurowski wykrzywił się szyderczo.
 — Idzie ci o cześć pułkownika! Maszże tu, podporucznik, gazetkę a w niej relację pana Psarskiego... Możesz sobie nad czcią pułkownika Bema na odwachu płakać...
 — Coś powiedział!? — warknął Iliński.
 Gurowski cofnął się nieznacznie.
 — Na ratuszu się rozprawimy!
 — Ale najpierw z tobą tutaj! — huknął podporucznik i porwał Gurowskiego za epoletę — lecz ten skręcił mu się w ręku, jak węgorz i w ciżbę znurkował. A uczynił to tak błyskawicznie, że, zanim artylerzyści zdołali rzucić się za Ilińskim — Gurowski już pod stołami zmrużał.
 Ale nie uszedłby, bo przed naporem artylerzystów oddział pani Honoraty prysnął na wsze strony, gdyby nie męstwo właścicielki kawiarni.
 Pani Honorata bowiem drogę zatarasowała Ilińskiemu.
 — Na Boga! Panowie!
 — Bić — zabić! — Niech nie hańbi!...
 — Ale cóż on winien! Słyszeliście! W gazecie drukowane! — Wujo!...
 — Ustąp acani!
 — Nie ustąpię! Ludzie! Niewinny człek! Psarskiego bierzcie, on pisał!
 — Psarski!?
 — Sprawiedliwie! — ujął się Olechowski, ratując z opresji siostrzankę. — Psarski, co drukuje „Merkurego“ — tu zaraz, na Kapitulnej!
 — Więc prowadź do Psarskiego! — ryknął Surmacki, porywając Olechowskiego za kołnierz.
 — Do Psarskiego! — zakomenderował Iliński. — Za mną! Z drogi! Naprzód! Na Kapitulną!
 — Na bok fałdy!! Hurra!!
 Artylerzyści runęli ku wyjściu i wypadli na ulicę.
 W jednej chwili na Miodowej powstał zgiełk, tumult, popłoch. Idący za napastnikami, oddział pani Honoraty skłębił się z gośćmi kawiarni Kościołowskiej, przechodniami i wylegającem zewsząd mrowiem ludzkiem.
 Wrzawa zerwała się tak piekielna, że, nim oddział pani