Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/306

 Z takiego to momentu wyczerpania, osłupienia, wyrwało pułkownika raz gwałtowne łomotanie do drzwi.
 Bem dźwignął się, zawahał, czyli i tym razem jeszcze nie pozostawić natręta za drzwiami. Lecz łomotanie z taką ozwało się energją, że pułkownik uległ mu i ruszył zasuwę.
 Drzwi, naciśnięte z zewnątrz, rozwarły się z impetem. Na progu zarysowała się barczysta postać Krukowieckiego i tuż zabrzmiał jego tubalny głos:
 — A toć widzę szturmem pułkownika trza dobywać! Witam, mości dobrodzieju! Co się dzieje? Wyczekuję, ślę pachołka za pachołkiem! — Szukać każę po mieście! — Już mi suppozycje rozmaite! — No, ale cieszę się, cieszę, że cię widzę...
 Bem w milczeniu podsunął stołek generałowi. Krukowiecki odsapnął, otarł spocone czoło, łysnął wyłupiastemi oczyma na bladą, obrzękłą twarz pułkownika i dodał chmurnie:
 — Pewnie, pewnie, do Krukowieckiego nikomu nie pilno! Bo cóż on! Przyjacielstwo z takim jeno kompromituje, rzuca podejrzenia, do utracenia łask przywodzi! Grat stary, zużyty, niedołęga, bo się chmyzom dał ubiedz, bo pozwolił się szczurom zwalić! Hę — co, mości dobrodzieju?! Nie wycelowałem! Nabełtali pułkownika.
 — Nie widuję nikogo!
 — Nie widujesz — hm — przecież? Albo to nie wiem, jak przy sztabowych raportach...
 — Nie składam raportów.
 — Więc to prawda, że pułkownikowi odebrano dowództwo?
 Bem poruszył się z wysiłkiem.
 — Tak, jak mówiłem generałowi! Zawieszenie, rozkazów dotąd nie...
 Na twarzy Krukowieckiego odmalowało się niemiłe zdziwienie.
 — A — więc twoja baterja...
 — Jest pod dowództwem Orlikowskiego.
 — Ale, ale juści możesz na nią liczyć?
 Bem spojrzał na generała niepewnie.