Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/325

się, zawziętszy, uchodzących osadził, pochłonął, wzmocnił i pod Zamek zawrócił.
 Była to ciżba z oddziałami „Dziurki“ i „Honoratki“...
 Siekierom przybyła teraz rezolucja.
 — Narodzie! — Smoły! — Słomy!...
 — Wiwat! Ramię do ramienia! Spalić łotrów! — Podkurzyć!
 Tłum wybuchnął pijanym rechotem, gdy, raptem, z rechotu przeszedł znów w pomruk... Bo oto, od strony pałacyku pod Blachą, ukazały się dwie kompanje piechoty ośmnastego pułku i, wiedzione przez samego generał-gu-gubernatora, żłobiły sobie drogę do zamkowej bramy.
 Tłumy zalterowały się widocznie taką determinacją. Lecz bardziej jeszcze od nich zalterował się sam dowódzca, bo nagle, o kilkaset kroków od bramy, utknął w ciżbie i coś prawić zaczął do ludu.
 Tłumy ryknęły. Zawory zadrżały w posadach.
 Węgierski obejrzał się po żołnierzach, skinął pałaszem i nacisnął konia. Koń wspiął się, jakaś ręka porwała go za uzdę.
 — Ustąp! — wrzasnął generał.
 — Stój, na Boga, generale! — odpowiedział mocny głos. — Nie poradzisz! Co zamierzasz!?...
 — Co? Kto do pioruna?! Głośniej!
 — Bem, do kroćset
 — Pułkownik?!...
 Bem podsunął się do siodła Węgierskiego.
 — Nie zdołasz! Trza od Wisły! Armat trzeba...
 — Co pułkownik?!... Wiem, jak należy!
 — Palić chcą! Ogień podkładać!
 — Idę na to wzmocnić załogę!
 — Gdzie, którędy!?...
 — Oknami iść nie będę, tylko bramą!
 — Niepodobieństwo!
 — Idź pan do stu djabłów!...
 — Ocal więźniów, generałów! Od strony Wisły! Mord pójdzie!...
 — Tędy wystarczy!
 — Daj mi choć, trutniu, jeden pluton żołnierzy!