Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/328

miar bobrujące czeredy obywateli i obywatelek wypędziły kluczników, zniosły warty a co ważniejsze i kaganki i światła...
 Plac buczał ze zniecierpliwienia a „elita“ przebiegała zamkowe komnaty, ścierała się ze sobą, wodziła, po razy kilka do tych samych wracała kątów, napróżno. Zdrajcy jakby się pod ziemię zapadli.
 I możeby istotnie uszli, gdyby nie ukazanie się w krużganku nowego oddziału, prowadzonego przez małą, chudą postać i tęgiego draba w sutym uniformie partyzanckim.
 Oddział, ten, ani zważając na ciżbę, zapuścił się w kurytarz najbliższy.
 — Tam żywego ducha! — ostrzegła ciżba.
 — Za mną! — uparła się chuda postać i, rzuciwszy się ku przodowi, wskazała na małe, niewidoczne prawie drzwi.
 Oskardy i siekiery rozpłatały zaporę. Światło pochodni w darło się w głąb...
 — Jest! — syknął żmijowy głos.
 Oddział, na to zawołanie, jakby osłupiał, jakby w ziemię wzrósł... bo oto tam, w rogu komnatki, stał cień wyprężony, o twarzy woskowej, z oczyma wytrzeszczonemi, niby lala z magazynu komisarjackiego, mundurem generalskim opięta, niby upiór.
 Nastąpiła wieki trwająca... sekunda ciszy...
 Aż przed oddział wysforował się imć Korytko.
 — Generale Sałacki — ozwał się z powagą — trybunał ludu wzywa cię...
 Korytko nie dokończył, bo tuż z za jego pleców drąg żelazny spadł na czaszkę generała. Sałacki runął, pryskając mózgiem.
 Oddział wrzasnął. Nastąpił zgiełk, tumult, bo każdy pałasz, każdy bagnet, nóż, siekiera chciały krwie sprzedawczyka zakosztować.
 — Ludowi go dać na skaranie! — zapiszczała chuda postać. — Brać! — Reszta za mną!
 — Wiwat Kościołowska! — Niech żyje!
 — Za mną!