Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/330

im pan krawiec Morawski i błyskawicznym ruchem ostrzem pałasza zakręcił w oczodole komendanta Zamościa.
 Generał zaskomlał nieludzkim głosem. Powróz spętał mu nogi i, szarpnięty przez kilkanaście rąk, jął wlec Hurtiga z triumfem na podwórzec zamkowy, kędy generał miał przeżyć jeszcze własne trzewia!...
 Pojmanie Hurtiga było atoli ciosem i dla Kościołowskiej. Z oddziału mnogiego został przy niej jeno ów partyzant, mieszczuch łysy, dwóch oberwańców i garbus z jedyną pochodnią, który wręcz groził wymówieniem posłuszeństwa.
 Kościołowska zerknęła do partyzanta.
 — Chyba do prochowni!
 Partyzant rzucił jej w odpowiedzi jakiś wyraz.
 Oczy Kościołowskiej zaiskrzyły się.
 — Szpiegówek trza napocząć!
 — Co pani! Do prochowni wołają!
 — Milcz! Za mną.
 — Dragoński, psiawiaro!
 — Z babami poigrać! Nuże ludzie!
 Gromadka rzuciła się za Kościołowśką. I nie zawiodła się na niej, bo snać właścicielce kawiarni pod „Dziurką“ szczęście sprzyjało. — Na drugim zakręcie, już przenikliwe jej, nabiegłe krwią oczy wykryły we wnęce dygoczący cień człowieka i, o dziwo, miast go podać na rozpłatanie — wpiły się weń łaskawie.
 — Ten nam wyśpiewa! Trzymać go! Tyś klucznik?...
 — Na Boga... nie...
 — Gadaj! Otworzyć mu kołnierza! Gdzie baby?...
 — Nie wiem... zlitujcie się... ja... — bełkotał cień.
 Nóż Kościołowskiej musnął mu po gardle.
 — Są... aby trzy... cztery są... Tu zaraz... schodami... Rany Boskie!...
 — Prowadź!
 — Pochód ruszył i dotarł do długiego kurytarza, na który wychodziło kilkoro drzwi.
 Mieszczuch szarpnął klucznikiem.
 — Gdzie!?